ماه و پروین

ابوالمظفر شمس‌المعالی اسمعیل که خاک پای معالیش ماه و پروین است

جهان چند و چون زیر نگین کن بگردون ماه و پروین را کمین کن

بارگاه شاه در وی آستانی دیگرست که پرند و پرنیانش ماه و پروین بسته‌اند

که تا دیدم رخ چون ماه و دندان چو پروینت ز عشق تو نگهبانم همه شب ماه و پروین را

از عذارش پرده گلبرگ و نسرین می درید و ز جمالش آبروی ماه و پروین می فزود

تا به ذیل علمت عهد توسل بستند ماه و پروین را تابان و منور گیریم

نظر کرد بر ماه و پروین بشب دل خویش را دید در تاب و تب

ز بهر خقنۀ تو خیل ماه و پروین را به رسم سنجق بستست بر سنان نرگس

صبح آسا جلوه توای مهر زمین ماه و پروین را ز چشم آسمان افکنده است

چون خواب ناید هر شبی، خسرو فتاده بر درت در ماه و پروین بنگرد، غم گوید و افسانه هم