معنی کلمه ماه ذی القعده در دانشنامه اسلامی
ماه ذی القعده ماه یازدهم از ماه های قمری، از ماه های حج و نیز از ماه های حرام است.
ذی القعده از ماه های حرام است که در جاهلیت مورد احترام بوده و اسلام نیز آن را گرامی داشته است. این ماه به اجابت دعا معروف است و ادعیه و نمازها و اذکار مستحبی دارد که در مفاتیح الجنان ذکر شده است. از مهمترین حوادث و وقایع این ماه می توان به میلاد امام رضا علیه السلام در سال 148 هـ.ق دحوالارض و شهادت حضرت امام محمدتقی علیه السلام در سال 220 قمری اشاره کرد.
سپس فرمود: کسی که این عمل را به جا آورد، از جانب آسمان به او ندا می رسد: ای بنده خدا! توبه ات پذیرفته شد و گناهانت بخشوده گشت. کردارت را از سر بگیر.
پانزدهم ماه : اعمال شب پانزدهم: عبادت. از پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله نقل شده است که در ماه ذی القعده، شبی است با برکت و آن شب نیمه است که خداوند با نگاه رحمت به بندگان با ایمان می نگرد. کسی که در آن شب به طاعت مشغول باشد، پاداش صد روزهدارِ غیر گناهکار را به او می دهند.
بیست و سوم ماه: زیارت حضرت رضا علیه السلام در این روز، سنت است و سید بن طاووس از بعضی نقل کرده که مستحب است.
بیست و پنجم ماه : اعمال شب بیست و پنجم ذی القعده: عبادت و بندگی.
اعمال روز بیست و پنجم که روز دَحْوالارض است: