سبک رو

رهد هر که باشد سبک رو چو کف درین قلزم از بیم موج تلف

من بنده شوقم، که براقیست سبک رو پروانه عشقست، ولی شمع جهانست

قناعت بین که نرست و سبک رو به طمع ماده آبست منگر

ز ناگه سواری بدیدند چو باد سوی مرد جنگی سبک رو نهاد

ای دل که سبک رو فنائی بر دوش تو بار تن گرانست

باشد از عمر سبک رو هم سبک رفتارتر بادپایی چون صبا در زیر زین دارد بهار

لیلی و به این و آن سبک رو مجنون و به آهوان تک و دو

کزین گردنده پرگار سبک رو نماند هیچکس نه گل نه خسرو

به راه عشق تو ساقی مرا سبک رو کرد که هر چه داشتم از جرعه ای به غارت برد

زاشعار سبک رو خامه من گران شد عالمی را از گهر گوش