لاله سان

تیشهٔ ظلم که سرو قدت افکنده ز پا لاله سان پیکر تو گشته ز خون سرخ چرا؟

ز کتمان غمش تنگ آمدم، بی طاقتی رحمی گل چاک دلم را لاله سان در جی و دامن کن!‏

به خون لاله سان بارها شسته ایم سیاهی نشد پاک از دفتر ما

هر که سیر چمن خاطر ناشادم کرد لاله سان غیر گل داغ بدامانش نیست

ساز قانون طرب در چه مقامی برخیز لاله سان با قدحی بر لب جو ساز مقام

ز خاک ار لاله سان فردا برآیم ترانی هکذا حیران سیماک

مرا دیوانه دارد عشق او در دامن دشتی که جوشد خون سودا لاله سان از خاک پرشورش

علامتدگرش اینکه داغها بر دل ز درد دوری دلدار لاله سان دارد

نام رفت از تو به دیوانگیم لاله سان سوخته ی دام توام

نبود آن دم که شد از خون اکبر لاله سان رنگین سر و زلفی که از بویش خجل مشگ عبیر آمد