فروداشت

غمزهات هیچ فروداشت ز تیزی نکند تا به آن زخمه نو در ره زدن عشاقی

برآشفت ازیشان سپهدار طوس فروداشت بر جای پیلان و کوس

و لیکن صبر کرد و دل فروداشت بننمود آن تباهی کاندرو داشت

غزل را چون بدید، آمد فروداشت برین قول ارغنون آواز برداشت

دراین مقام فروداشت کن که ممکن نیست بشعر برتر ازین ارتقای اندیشه

حکایت را بدان آمد فروداشت که: «ما را فرصتی باید نگه داشت

گفتم ار بس کنم و قصه فروداشت کنم تو تمامش کنی و شرح کنی گفت نعم

یک لحظه فروداشت کن ای مطرب مجلس کز دایره ام برد برون زمزمه نی

چو عاجزیم بلا احصیی فرود آریم چو گشت وقت فروداشت جام جان بردار