سبکساری

ز پیش آفتاب رخ چو آن بت پرده برگیرد ترا چون ذره اندر دل سبکساری پدید آید

مد عمر من چو نی در ناله و زاری گذشت از تهی مغزی حیاتم در سبکساری گذشت

کز گران سنگی گنجور سپهر آمد کوه وز سبکساری بازیچهٔ باد آمد خس

کردگارا کیسه ای دارم زسیم و زر تهی هر سبکساری مرا بر دل بدین دارد گران

چو دیدند می را زیانهاست در پی برون از سبکساری و سرگرانی

گر نبودی بر زمین بار غمم شک نیستی کز سبکساری زمین چون آسمان برخاستی

سراندازی سر افرازم تهی دستی جهان بازم سبکساری گران سیرم سبک روحی گرانجانم

هر که آهنگ سبکساری کند از وی آب روی بیزاری کند

بر شکوه وقار تو کوه با همه سنگ رود به باد چو کاه از چه از سبکساری

از سبکساران مباش ای نیک خوی کز سبکساری بریزد آب روی