غبار خاطر

دارم دلی که بازی طفلان اشک را خاک از غبار خاطر افکار می دهد

زین بیابان می‌برم خود را برون چون گردباد بیش ازین نتوان غبار خاطر صحرا شدن

گردبادم جلوه دارد بر لب، از بس ناله‌ام از غبار خاطر امشب خاک بر سر می‌کند

زین بیابان می برم خود را برون چون گردباد بیش ازین نتوان غبار خاطر صحرا شدن

اشک از غبار خاطر من در کنار بحر ریگ روان به دامن صحرا شمرده است

نماند آینه ای بی غبار در عالم غبار خاطر من پرده گر بر اندازد

مارا مدام ذوق اسیری فکنده است ورنه غبار خاطر ما آب ودانه نیست

بی‌تو تا ره بر غبار خاطر غمناک کرد نالة من خاک‌ها در کاسة افلاک کرد

از گریه دیده رفته زدست و بدست نیست غیر از غبار خاطر تا توتیا کنم

در آسمان بنشیند به خاک، تیر شهاب چنین بلند شود گر غبار خاطر من