شیرین کار

هر که را از پوست چون بادام بیرون آورد عشق شیرین کار می پوشد ز شکر پیرهن

خواست شه تا مرغ شیرین کار او تازه باشد هر زمان گفتار او

بس که در تمثال شیرین برد تردستی به کار در دل آیینه خون فرهاد شیرین کار کرد

با مدادی عنبرین نقاش شیرین کار صنع زد رقم بر آن گل رخسار خط انتخاب

درد دل خسرو ز جوی شیر هر سو رخنه هاست تلخ داند کوه شیرین کار بی فرهاد را

ندارد چهره پوشیده رویان تاب رسوایی ز غیرت سخت بر فرهاد شیرین کار می لرزم

به مژگان بیستون را می‌توان برداشتن از جا همین روی دلی زان یار شیرین کار می‌باید

تیشه فولاد انگشت ندامت می گزد حیف یک فرهاد شیرین کار در عالم نماند

ولی باید که شیرین کار باشد به شیرینیش حسنی یار باشد

تو خود چه لعبتی ای شهسوار شیرین کار که در برابر چشمی و غایب از نظری