عمیا

طالع مولود بیاورد و بوریحان بنگریست. سهم الغیب بر حاق درجهٔ طالعش افتاده بود تا هر چه می‌گفت اگر چه بر عمیا همی‌گفت به صواب نزدیک بود.

چوبر عمیا روی همچون خران تو نه ممتازی بعقل از دیگران تو

نعره مستی مزن، که مست هوایی غایت عمیا بود بجهل مباهات

او آمده و فتنه را به عمیا در دزدی آن متهم گرفته

چون ز کوری دزد دزدد کاله‌ای می‌کند آن کور عمیا ناله‌ای

نسبت ما چیست با او بازگوی زانک نتوان شد به عمیا رازجوی

عهدهٔ در گردنت صدیق کرد آن نه بر عمیا که بر تحقیق کرد

در چنین ره گر نداری توشه بر عمیا مرو کین رهی بس مهلک است و وادیی بس منکر است

گر تو در این بیابان برگ سفر نداری هش دار تا به عمیا سر بر خطر نداری

خویشتن پوشیده می دارد ز خلق وان نه بر تقلید و عمیا می کند