ستم کش

گفتی: «ستمم مکش!» خوشم میآید از چون تو سمن بری ستم کش بودن

تو میدانی که از من نیست این کار، ستم کش ماند و یکسو شد ستمکار

دگر ندیده ستم کش جهان مقابل زینب سرشته شد به غم و درد گوئیا گل زینب

تنها نه همین ستم کش افلاکم هر ذره خاک آسمانیست مرا

دید ایوب ستم کش را بزار ایستاده تن ضعیف و سوگوار

تا کی گردد دل ستم کش از غم چو کباب تر در آتش

چو زیر پنبه شد آن چشمهٔ نوش برآورد آن ستم کش پنبه از گوش

بدن چاک کفن خاک ستم کش تعبناک

با هم دو ستم کش زمانه رفتند ز دشت سوی خانه

نچندان گشت در خون آن ستم کش که هرگز گشته باشد هیچ غم کش