فکار

ور ز من پرسد او و از غم من حال زار دل فکار بگو

دگر فکار نباشد دلم ز هجر نگار دکر نباشد رویم ز خون دیده نگار

او همی گوید به پیشم عجز خویش چون نگردم دل فکار و سینه ریش

شب هجران چه سان بر بستر راحت نهم پهلو که هر مو دور ازو خاریست در جسم فکار من

آن را که خبر نیست فکار است ز افکار

دور از تو چه داغ بود کایام بر جان و دل فکار ننهاد

که جگرخون شود از قلب فکار بلدی آه و صد آه براین حالت زار بلدی

شیرمردان ز تو بودند فکار اینکت پیر زنی کرد شکار

داغ دیگر نظر دوست به دشمن که از آن دلم از رشگ فکار است و رخ از اشک نگار

غرقم به بحر منت و آواز الغریق چندان زدم که حلقهٔ حلقم فکار کرد