غروری

مرا به سر ز می وصل او غروری بود کنون که دورم ازو جای مستی است و خمار

این جمالی که تو داری ببرم کام زکی وین غروری که تو داری بزنی جام زجم

بسی بالید بیجا و بجا کاست غروری آنچنان این عجز می خواست

عجب! ار نه قامت تست قیامت زمانه که در اول غروری و در آخر زمانی

در دل از سرِّ او سروری نه هرچه او داد جز غروری نه

سرکشی چون شمع‌، شبگیر غروری بیش نیست می‌رسی تا صبحدم جایی که یکسر سجده‌ای

نماندم که گاهی غروری برم زمان کمی بیشتر بسپرم

از غروری که سرم داغ غلامی دارد پای از ناز نهم بر سر خورشید منیر

رفتند رفیقان ورسیدند به منزل در خواب غروری تو هنوز ، ای دل غافل !

گر خصم تو را فلک غروری بدهد زآن پس که تو را ملک سروری بدهد