سجده بر خاک

عافیت تشنهٔ بیقدری بود سجده بر خاک مذلت کردم

چون خیل ملک یکایک اوراق درخت آیند فرود و سجده بر خاک کنند

آدم علمش تجلّی گر کند ابلیس را سجده بر خاک آورد از روی عجز و انکسار

کردگاری شه ‌که در باغ جنان روح ملک سجده بر خاک ره حوا و آدم‌ کرد باز

بعد از آن عرض می کند آنچه مضمون آن این است که «ای خدا بگردان مرا از کسانی که به جهت قرب خود برگزیده، و از برای مودت خود خالص ساخته، و به ملاقات خود او را مشتاق کرده، و به قضای خود او را خشنود و راضی گردانیده، و به دیدار خود بر او منت گذارده، و رضای خود را به او عطا فرموده، و از دوری و افتادن از نظر خود او را پناه داده ای و دل او را واله اراده خود ساخته ای و از جهت خود او را اختیار کرده ای و به جهت محبت خود دل او را فارغ نموده ای بار پروردگار را بگردان مرا از آن کسانی که شیوه ایشان نشاط و میل به راه تو است و عادتشان ناله و آه در درگاه تو رویهای ایشان در سجده بر خاک مذلت و خواری، و اشک چشمهایشان از خوف بر رخسارشان جاری است دلهایشان به قید محبت تو بسته، و خاطرهاشان ازهیبت تو شکسته.