ستم دیده

جز نقش خیال تو نبودی به ضمیرش هر شعر که صوفی ستم دیده نوشتی

مکافات کن بدکنش را به خون تو باشی ستم دیده را رهنمون

چونکه در نیکوییت بر من و بر تو ستمست ما بر اینگونه ستم دیده و ناکرده ستم

ز جور چرخ ستم دیده و رضا داده ز خوی یار جفا دیده و وفا کرده

گریه سوخته جانان نشود پرده نشین جز سر راه، ستم دیده نگیرد آرام

کشیده ستم دیده زال این سه چیز به دل،درد،نان خوردنی،بیم نیز

همه کس را نشود دولت بریان روزی همچو صوفی ستم دیده به نان ساخته اند

عشق فرهاد ستم دیده درعالم انداخت شور شیرینی شیرین که به عالم علم است

تو گفتی که من دادگر داورم به سختی ستم دیده را یاورم

اینک این جان ستم دیده که میخواست دلت اینک آن دل که بجان می طلبیدی از ما