سایه پرور

به رنگم آینه‌ای بود سایه پرور ناز در آفتاب نشاند التفات پروازش

انگشت شاخه ها به شهادت بلند شد گل سایه پرور کف معجزنمای کیست؟

قدت سرویست جانا سایه پرور به صد دل در هوای او صنوبر

آمد برای عشرت این فصل در جهان آدم که سایه پرور بستان جنت است

باغ مرا چه حاجت سرو و صنوبر است شمشاد سایه پرور من از که کمتر است؟

چتر خورشید سایه پرور توست پرتو او غبار لشکر توست

مپرس حالت مجنون ز سایه پرور شهری ز من بپرس که با سر، به کوی دوست دویدم

آن شاخ گل که تازه بر و سایه پرور است بر آفتاب سنبل او سایه گستر است

مرا کباب دل از روی گرم می سوزد اسیر خوی توام سایه پرور نازم

نشانده ام به لب جویبار دیده کنون خیال قامت شمشاد سایه پرور خویش