زمه

ستاره ای که زمه وقت نور دارد ننگ ز مردی که ز درگاه فخر دارد عار

صابر علی شه آنکه بر رأی انورش خورشید کم زمه بود و مه کم از هلال

آن چه نعلست که لعل تو بر آتش دارد وین چه حالست که خالت زمه انگیزد مشک

تا نو عروس مهر بود بر کنار چرخ تا چرخ را بود زمه انوار آینه

شبدیز خسروی زمه نو رکاب یافت تا شهسوار قدر تو پا در میان نهاد

از ثری تا بثریا و زمه تا ماهی چیست آن ذره که در عشق گروگان تو نیست

عطف عنان بموطنم آنگونه کن که چرخ بنیند زمه سمند مرا نعل بر سم است

که گمان برد که پیری و جوانی شب و روز رایت رأی مبارک زمه و خور گیرند

هرچه در وصف توگفتند، زمه تا ماهی سخنی بود بنسبت ز سمک تا بسما

گر چرخ دهد عرض تحمل زمه و مهر اهلی سگ یارست بدینها ...رش نیست