زغیر

نام بردی زغیر از آن لب نوش بر بزخمم نمک پراکندی

چون خانه زغیر خویشتن خالی دید در صفۀ دل درآمد و خوش بنشست

زان نظر عشق و عاشق و معشوق گشت هریک زغیر خود ممتاز

نکنی زغیر شکوه رخ زرد و اشگ گلگون فکند زپرده بیرون همه روزه راز عاشق

ببند خادم ایوان در سراچه که ما بدوست مشتغلیم و زغیر دوست نفور

و گفت: انس خلوت گرفتن است ا زغیر خدای.

پیک خیل خیال دوست رسید کشور دل زغیر او پرداخت

کونام و کو نشان زغیر وکجا هست غیر یارست ظاهر از همه نام ونشان که هست

کی بود ‌آنکه مست‌مست شسته زغیر دوست دست پشت کنم بهر چه هست روی بروی او کنم

گشته نادان زغیر یار و زیار سخت دانا و آگه و بیدار