زیست توده

برخلاف کشورهای همسایه خود آلمان ، ایتالیا و انگلستان ، فرانسه به دلیل وجود انرژی هسته ای ارزان قیمت ، به سوخت های فسیلی و زیست توده برای برق یا گرمایش خانه وابسته نیست. به طور کلی ، این کشور دارای کیفیت هوای بهتر و مرگ و میر ناشی از آلودگی کمتر است. آلودگی هوا در فرانسه عمدتا از خودروها ناشی می شود و مقدار کمی از آن توسط باد از آلمان منتقل می شوند. هر سال ، نیروگاههای زغال سنگ در آلمان عامل ۱۸۶۰ مورد مرگ زودرس داخلی و تقریباً ۲۵۰۰ مرگ در خارج از کشور هستند.

در سال ۲۰۱۶، تولید برق مبتنی بر انرژی‌های تجدیدپذیر به ۲۹٫۵٪ رسید، اما زغال سنگ همچنان به عنوان عامل اصلی ۴۰٫۱٪ از کل تولید، باقی ماند. باد با ۱۲٫۳ درصد، منبع تجدیدپذیر پیشرو بود، پس از آن زیست توده با ۷٫۹ درصد و خورشیدی با ۵٫۹ درصد، قرار داشتند.

در سال ۲۰۲۰، انرژی‌های تجدیدپذیر به سهم ۵۰٫۹ درصدی در شبکه ملی برق آلمان رسید. نیروی بادی ۲۷ درصد، انرژی خورشیدی ۱۰٫۵ درصد، زیست توده ۹٫۷ درصد و انرژی آبی ۳٫۸ درصد از کل تولید را تشکیل می‌داد. بزرگ‌ترین منبع غیر تجدیدپذیر، زغال سنگ قهوه ای با ۱۶٫۸ درصد تولید و پس از آن هسته ای با ۱۲٫۵ درصد و سپس زغال سنگ سخت با ۷٫۳ درصد قرار داشتند. سوخت گاز به‌طور عمده مصارف پیک را تأمین و سهم تولید ۱۱٫۶٪ را امکان‌پذیر می‌کند.

استدلال اصلی برای بازکردن خرچنگ این است که چون خرچنگ‌ها می‌توانند اندام‌های از دست رفته را بازسازی کنند، ذاتاً پایدارتر از گرفتن خرچنگ‌های کامل است. با این حال، پنجه‌ها بخش بزرگی از زیست توده خرچنگ را تشکیل می‌دهند که از ۲۰٪ تا بیش از ۵۰٪ وزن کل برخی گونه‌ها متغیر است، و بنابراین بازسازی می‌تواند بسیار انرژی بر و زمان بر باشد. دربرداشت شیلات کم است، با مطالعات انجام شده بر روی خرچنگ‌های سنگی که کمتر از ۱۰٪ محاسبه شده‌است (دیویس و همکاران، ۱۹۷۸)، تا ۱۳٪ (کمیسیون حفاظت از ماهی و حیات وحش فلوریدا، ۲۰۱۱). خرچنگ‌های بزرگ‌تر و مسن‌تر معمولاً آنقدر زنده نمی‌مانند که بتوانند پنجه‌هایشان را دوباره رشد دهند، زیرا آنها به پایان عمرشان نزدیک می‌شوند.

تحقق این اهداف برای دولت ایران محتمل است زیرا از توپوگرافی سودمندی برای انرژی‌های تجدیدپذیر برخوردار است. در سال ۲۰۱۰، دولت ایران برنامه‌هایی برای ایجاد ۲۰۰۰ مگاوات ظرفیت انرژی‌های تجدیدپذیر بین سال‌های ۲۰۱۰ تا 2015 اعلام کرد. ایران تا سال ۲۰۱۰ دارای ۸۵۰۰ مگاوات ظرفیت برق آبی و ۱۳۰ مگاوات ظرفیت انرژی بادی بود. در سال ۲۰۱۰، شرکت‌های خصوصی قراردادهایی برای ساخت بیش از ۶۰۰ مگاوات سیستم‌های زیست توده و ۵۰۰ مگاوات پروژه‌های جدید انرژی بادی امضا کرده بودند.

فن‌آوری‌های انرژی‌های تجدیدپذیر طیف گسترده و گوناگونی از فناوری‌ها، از جمله فتوولتائیک خورشیدی، نیروگاه‌های حرارتی خورشیدی و سیستم‌های گرمایش/سرمایش، مزارع بادی، برق آبی، نیروگاه‌های زمین گرمایی، و سیستم‌های انرژی اقیانوسی و استفاده از زیست توده را در بر می‌گیرد.

شرکت انل گرین پاور در ماه مارس سال ۲۰۲۰ با حدود ۱۲۰۰ نیروگاه در ۵ قاره جهان (اروپا، آسیا، آفریقا، اقیانوسیه) و ۲۷ کشور (در حال فعالیت: ایتالیا، اسپانیا، یونان، رومانی، بلغارستان، ایالات متحده آمریکا، کانادا، مکزیک، آرژانتین، برزیل، شیلی، کلمبیا، کاستاریکا، گواتمالا، پاناما، پرو، مراکش، آفریقای جنوبی، زامبیا، استرالیا، هند. در حال گسترش: پرتغال، اتیوپی، کنیا، اندونزی، سنگاپور. در حال ساخت: روسیه) حضور دارد. تولیدات این شرکت با مجموع ظرفیتی حدود ۵۰٬۸ گیگاوات، شامل انرژی آبی، زمین گرمایی، بادی، خورشیدی، زیست توده و دریایی می‌شود.

بخش انرژی‌های تجدیدپذیر عمدتاً شامل باد (۵۳٫۸۸ مگاوات)، زیست توده (۱۳٫۵۶ مگاوات)، خورشیدی (۰٫۵۱ مگاوات) و برق آبی (۰٫۴۴ مگاوات) است.

همچنین در سطح خانگی در چین، انرژی زیستی هم در اجاق‌های زیست توده و هم با تولید بیوگاز از کود حیوانی استفاده می‌شود. حداقل از سال ۲۰۲۳، چین بزرگ‌ترین تولیدکننده و بزرگ‌ترین مصرف‌کننده بیوگاز خانگی در سطح جهان است و بیش از ۳۰ میلیون خانوار روستایی از هاضم‌های بیوگاز برای این منظور استفاده می‌کنند.

تا سال ۲۰۲۰، برق نصب شده برای نیروگاه‌های آبی، بادی، خورشیدی و زیست توده به ترتیب به ۳۸۵، ۲۹۹، ۲۸۲ و ۳۵٫۳۴ گیگاوات رسید.