زشت نامی

کنون که یار زما میرمید میدانیم که زشت نامی ما در نهایت خوبیست

«إِنَّ الَّذِینَ یُحِبُّونَ» ایشان که می‌دوست دارند، «أَنْ تَشِیعَ الْفاحِشَةُ فِی الَّذِینَ آمَنُوا» که آشکار گردد و پدید آید در میان گرویدگان زشت نامی و زشت کاری، «لَهُمْ عَذابٌ أَلِیمٌ فِی الدُّنْیا وَ الْآخِرَةِ» ایشان راست عذابی دردناک درین جهان و در آن جهان، «وَ اللَّهُ یَعْلَمُ وَ أَنْتُمْ لا تَعْلَمُونَ» (۱۹) و اللَّه داند و شما ندانید.

دو شاخ‌اند بی اصل در اصل کار که جز زشت نامی نیارند بار

تو را زشت نامی بود در جهان میان کهان و میان مهان

نیندیشم ز ننگ زشت نامی همان بهتر که رسوای تو گردم

مرا از مهرت آمد زشت نامی که جز با تو نکردم خویش‌کامی

و پس از رفتن وی براتها روان شد و گفت و گوی بخاست از حد گذشته، و چندان زشت نامی افتاد که دشوار شرح توان کرد. و هر کس که پیش خواجه بزرگ رفت و بنالید، جواب آن بود که کار سلطان و عارض است، مرا درین باب سخنی نیست.

اگر کردمی بر تو این بد نهان مرا زشت نامی بدی در جهان

کند بهر ما زشت نامی پدید که آن رو سیاهی نگردد سپید

نپندارم این زشت نامی نکوست به خشنودی دشمن آزار دوست