عر

من که عر ش و فرش کردم زیر پا می کنم از خاک ایشان توتیا

سرخ مرد است ولی چاره چه دانم چو غر است سرخ عر نبود در زیر برنگ دگر است

شب تو چون همه گذشت به خواب عر تو نیمه شد به وقت حساب

نعمت فرصت غنیمت‌ پرور توفیر ماست میزبان‌ عر ض‌ بهار توست‌ و مهمان خودیم

تا کسی حرف به سنجر می‌زد دهنش کج شده و عر می‌زد

کفه بی کفایت عدویش زان بود پی سپرده عر جون

فلک زمین سزد ار جود او بود باران جهان عر بود ار روی او شود جوهر

آن کرد در عجم که نکردند در عرب هرگز عر به دِرّه و حیدر به ذوالفقار

روحبخشی مسیح داند و بس کون خر غیر عر و گوزش نیست