صلا

ای دل چو مست باده وصلی و بیخودی میگو بخاص و عام صلا هرکجا که هست

از گل سوری قیام و از بنفشه بین رکوع برگ رز اندر سجود آمد صلا را تازه کن

هین سبطیان صلا که به اعجاز موسوی سیل ازمسام صخرهٔ صمّا برآورم

گفت: چون جمشید نقش جام زد پس صلا برخیل درد آشام زد

طلب روضه چون کنم کز لطف بدو عالم صلا فرستادی

همی‌گوید شهنشه کان مایید صلا ای شهره سرهنگان به درگاه

بیار آی از می دوشینه محفل حریفان قدح کش را صلا کن

تا جمالت عاشقان را زد به وصل خود صلا جان و دل افتاده‌ اندر زلف و خالت در بلا

در رشکم از صلا و ملالم ز دورباش بر خوان وصل و نعمت الوان خورم دریغ

مهین بانو چو بشنید این سخن را صلا در داد غم‌های کهن را