فضل الهی

تا به رخسار تو شد چشم نسیمی بینا عارف حق شد و از فضل الهی دانست

زهی عطّار کز فضل الهی بحمدللّه تو داری پادشاهی

به گوش هوش من خسته دل ز عالم غیب ز فیض فضل الهی چنین رسید ندا:

گناه نخستین یا نخستین گناه، آموزه‌ای مسیحی است که براساس آن انسان طبیعت آلوده و تمایل به گناه را از طریق تولد به ارث می‌برد. گناه نخستین گناه نافرمانی در برابر خدا است که از آدم و حوا به تمام نسل‌های بعدی منتقل شده‌است از دیدگاه کاتولیک‌ها، گناه نخستین یک وضعیت است، که نشان می‌دهد نوزادان در بدو تولد گناهکار هستند. در مقابل، از نظر پروتستان‌ها، گناه عملی است و گناه نخستین فقط تمایل به ارتکاب اعمال گناهکارانه را نشان می‌دهد. مسیحیت ارتدکس اعتقادات خود را در این باره نه از آگوستین بلکه از ایرنئوس می‌گیرد و اگرچه جهانی بودن گناه را می‌پذیرد، اما مفاهیمی از قبیل یک وضعیت بکر اولیه، سقوط از بهشت و محروم شدن از فضل الهی و گناه ارثی را رد می‌کند.

علی است فضل الهی که مظهر تام است به هرچه گفت و بگوید، مگو که چون و چرا

سر عهد لم یزل شد ظاهر از فضل اله از دم فضل الهی بر همه احسان کنم

دلش نور فضل الهی گرفت یتیمی نگر تا چه شاهی گرفت

مشو نومید از فضل الهی مده بر فضل ما بخل گواهی

آتش غم که نصیب من دلسوخته بود منت از فضل الهی که به خامی نرسید

با این وجود، مطبوعات انگلیس در این مورد ساکت ماندند تا اینکه آلفرد بلانت ، اسقف برادفورد، در اول دسامبر در کنفرانس اسقفی خود سخنرانی کرد، که اشاره به نیاز پادشاه به فضل الهی داشت: «ما امیدواریم که او از نیاز خود آگاه باشد. برخی از ما آرزو می‌کنیم که وی علائم مثبت بیشتری از آگاهی خود را از خود نشان دهد.» اسقف وقتی بعداً در این باره سؤال شد، ادعا کرد که در زمان نوشتن سخنرانی، نام سیمپسون را نشنیده‌است. سیمپسون با اقدام کارمندان ادوارد، دو روز بعد برای جلوگیری از توجه شدید مطبوعات، انگلیس را به مقصد جنوب فرانسه ترک کرد. هم چهره او و هم پادشاه از این جدایی بسیار خراب شدند. در هنگام عزیمت اشک آور، پادشاه به او گفت، «من هرگز تو را رها نمی‌کنم.»

همچنین ارواح اهل هر صف چون حسن استعداد و صفا حاصل کرده باشد در مقابله آن صف دیگر افتد که فوق اوست پذیرای عکس کمالات ایشان گردد اگرچه ازیشان نباشد با ایشان باشد که «المر مع من احب» و چنانک فرمود «اولئک مع الذین انعم الله علیهم من النبیین و الصدیقین» الی قوله «من الله». یعنی این مرتبه که با ایشان باشد نه در اصل فطرت و استعداد او بود محض فضل الهی است که او را کرامت کردیم. اشارت للذین احسنوا الحسنی و زیاده» بدین معنی است «حسنی» نعیم بهشت است که ثمره تخم «احسنوا» آمد و آنچ از دولت رویت و مشاهده صفات خداوندی مییابند زیادت فضل و کرم است.

دل همیشه تکیه بر فضل الهی می‌کند جان گدای او شده است و پادشاهی می‌کند