طالع بد

هیچ کس را چو من ز طالع بد بر نیامد تهی ز آب سید

گر بدی کردم کشید از جان من اتفاق طالع بد انتقام

ز مشرق بر کشیده طالع بد بدان تا بد بود پیوند موبد

در تشنگیم طالع بد جان به لب آرد گر خود به سر چشمهٔ حیوان تو باشم

برهان که به مرگ خوب ناگاه بمرد از طالع بد به کام بدخواه بمرد

هر شب ز پی طالع بد تا به سحرگاه قطره ز مژه بارم و سیاره شمارم

ازآنکه طالع بد همره من است هرجا همیشه حاصل اقبال من بود ادبار

به حال نیک و بد راضی شو ای مرد که نتوان طالع بد را نکو کرد

روی تو همی خواهم و خوبست مرا رأی تدبیر ندارم چکنم طالع بد را

هنر آمد شرف مردم و از طالع بد هنر من همه شد عیب و شرف گشت وبال