شورستان

شد ز شورستان برون جائی دگر تا رسید آخر به آبی چون شکر

چون ز شورستان تن رفتی سوی بستان جان جز گل و ریحان و لاله و چشمه‌های آب کو

حدیثی زان لب شیرین بفرما که شورستان سودای تو گردم

خداوند شمس دین دریای جان‌بخش تو شورستان درین دولت، مواتی

خیالت بین به چشمم تا نگویی که گل رستن به شورستان نداند

جنت پر انگبین و شیر و می بی‌جمال دوست شورستان ماست

چون حاصل آدمی در این شورستان جز خوردن غصه نیست تا کندن جان

کجا کشور شورستان بود مرز کسی خاک او راندانست ارز

چو شورستان نباشد بوستانی چو کاشانه نباشد ره گذاری

نوگلی، روزی ز شورستان دمید خار، آن گل دید و رو در هم کشید