سجده شکر

سر می نهد به سجده شکر تو بر زمین سنگی ز کوه اگر فتد و برگی از صبا

و گفت: اگر همه عمر در دنیا به سجده شکر مشغول گردی، شکر آن نگزارده باشی که او در ازل حدیث دوستان کرد. جهد کن تا از دوستان باشی.

از برای سجده شکر ظهور دولتت غنچه صد برگ دارد صد جبین در آستین

سر از سجده شکر برداشت باز بزد نعره آن گرد گردنفراز

آدم دگربار آمده بر تخت دین تکیه زده در سجده شکر آمده سرهای نحن الصافون

ساقی ار جلوه دهد ابروی محرابی خویش سجده شکر کن و ساغر شکرانه طلب

بر آستانت سجده شکر آرم ار مرا روزی از آن مقام مجال گذر شود

گناهی که کرد از تو رَد پادشاه تو و سجده شکر بی گاه و گاه

به هر که نماز کنم صدهزار سجده شکر که در دیار تو دل نیت اقامت کرد

هزار سجده شکر ار کنی کمست ای فیض که بر رخ تو در دوست باز می‌بینم