زنگارگون

پوشد درخت، جامه ی زنگارگون و شاخ آرد در آستین ز برجد نگار دست

غرقه به خون غنچه زنگارگون آمد از آن گلشن احسان برون

سلطان سرخ گل زد زنگارگون سریر ای لاله تو رهزن و مشک تو دستگیر

برداشته است کوه ز سر سیمگون ‌کلاه واندر شدست باغ به زنگارگون قبا

در پس این پرده زنگارگون غارتیانند ز غایت برون

هوا سر به سر گشته زنگارگون زمین شد به کردار دریای خون

هر شب ازین پرده زنگارگون این همه لعبت که سر آرد برون

به‌ کوه از لاله کبکان را شود شنگرف‌گون بالین به دشت از سبزه‌گوران را شود زنگارگون بستر

تا خزان زد خیمهٔ کافورگون در کوهسار مفرش زنگارگون برداشتند از مرغزار

لاله را با آن دل پر خون اگر چون غنچه اش قرطه ی زنگارگون در بر نباشد گو مباش