زنده دل

چو عیسی گر شوی از خویش بیزار بمانی زنده دل در حضرت یار

نزاری زنده دل را دوست دارد نه میّت را چون رهبان عزّی ولات

بگذر از عمر و زنده دل می باش عمر بادی روان فزا بیشست

مرده و زنده دل من گریه و خنده دل من خواجه و بنده دل من از تو چو دریا دل من

در سر ابن یمین هست آنکه جان پا شد بر او زنده دل آنکس که جان در پای جا نان میدهد

بنده حضرت عشقیم که با دولت پیر از ازل تا بابد زنده دل و تازه دمیم

خضر ار بآب زنده دل ما ببوی او آری بقای عاشق اندر بقای اوست

ای بسا درویش زنده دل که در دنیای دون خفت بر خاک وز خاکش گرد بر دامان نداشت

یقین مرگ بین و زنده دل باش که چون مردی بخواهی دید نقاش

گر نیی ای زاهد از عشق جوانی زنده دل در حقیقت مرده ای و آشکارا زنده ای