ماتمی

سوز و مستی نقشبند عالمی است شاعری بی سوز و مستی ماتمی است

گهر ها سلک سلک از چشم تر برد ز نخل ماتمی شیرین ثمر برد

بدینسان هر دمش از نو غمی بود ز هر چیزی جدا در ماتمی بود

شهید غمزهٔ او نیستم، حسرت به تیغم زد بهل ای همدم این شیون، به پا کن ماتمی دیگر

میخورم زهر غمت را بحلاوت دلشاد ماتمی را که بود سود ندیده است کسی

فانوس بزن تو بی تو ز بس گشته است در بر چو چرخ پیرهن ماتمی کند

دلبستگی است مادر هر ماتمی که هست می‌زاید از تعلق ما هر غمی که هست

کسوت ماتمی افکند ببر چرخ کبود پنجهٔ مهر بزد بر سر و واویلا گفت

نگاه از بس شهید تیغ هجران است در چشمم ز هر مژگان خون آغشته، نخل ماتمی دارم

ازین سخت تر ماتمی کس ندید که براهل بیت پیمبر رسید