لاله لاله

خون لاله لاله می چکد از رنگ آل تو گلگونه همند جلال و جمال تو

سوسن تو شکسته بر سر لاله لاله ی تو شکفته در بن سوسن

از زخم کوهکن ز دَمِ تیشه تا به حشر خون لاله لاله بر سر کوه و کمر چکد

اشکم نمک به یاد لبت در ایاغ ریخت غم لاله لاله خون دل از چشم داغ ریخت

خون لاله لاله می چکد از چشم آفتاب ترکرده ای زشبنم می تا عذار خویش

ز چهره عرق افشان او که حرفی گفت؟ که رنگ شرم و حیا لاله لاله از گل ریخت

پری روئی که چون رویش نگارند میان باغ لاله لاله کاران

عبهر چشمش گرفته سرخی لاله لاله رویش گرفته زردی عبهر

مجمر مشکین ز عود و باغ ز لاله لاله نه بویا ز باغ و عود ز مجمر

ژاله گهر ریخت در جام لاله لاله علم زد بر کوهساران