لابه گری

بار دگر لب به سخن باز کرد لابه گری پیش وی آغاز کرد

تا نقاب از گل بگشاد صبا بلبل از لابه گری ناسودست

گفتم چو دلم لابه گری پیش آرد روزی دلت آئین جفا بگذارد

گاه عاشق را حلۀ بها و کمال درپوشاند و بحلی حسن و جمال خودش بیاراید، چون عاشق در خود نظر کند، همه رنگ معشوقی بیند، بلکه خود را همه او بیند، لاجرم گوید: سبحانی ما اعظم شأنی و من مثلی،‌و هل فی الدارین غیری و گاه لباس عاشق در معشوق پوشد تا از مقام کبریا و استغنا نزول فرماید و با عاشق لابه گری کند: انی و حقی لک محب،‌فبحقی علیک کن لی محبا

زین لابه گری چو باز پرداخت گرمی به سوی مطبخ خورش تاخت

همچو بلبل که به گلزار بنالد بر گل من بر دلبر خود لابه گری پیشه کنم

ابر آمد و برداشت بصد لابه گری گردی که نشسته بود بر دامن سرو

طوق جنون سلسله شد باز مکن سلسله را لابه گری می‌کنمت راه تو زن قافله را

وگر از من بت من لابه گری نپسندد گوشه ای گیرم و خونابه گری پیشه کنم

رقیب لابه گری گو ز کوی دوست ببر که مشکلست حکایت به طرز ما کردن