قصب پوش

آن قصب پوش جوان، کز ستمش دم نزنم شرمی از طاقت پیران خشن پوشش باد

بهار سوختگی چاک دلق عریانی است چه شعله ها که قصب پوش کرده ای از ما

تُرک قصب پوش من آنجا چو ماه کرده دلم را چو قصب رخنه گاه

پیچد آنگه در کفن سرو قصب پوش تو را یکسر از خاک لحد پر سازد آغوش تو را

زآن قصب پوش همه چابکی این جلوه‌گر است نه از آنست که این تار قصب می‌بندد

شبش مه منزل و ماهش قصب پوش سهی سروش بلند و سنبلش پست

آب مشک و باد عنبر برد پاک بوی شمشاد قصب پوش شما

جوابش داد کای ماه قصب پوش مبادت از خشن پوشان فراموش

به شادی بزم سلطان قصب پوش که دل را ذوق بخشد دیده را نور

غلامان قصب پوش کمربند ز سر تا پای شیرین چون نی قند