قدت

ای قدت فتنه دل خنده تو رهزن دین سرو گلزار وفا ماه ختا غیرت چین

گاهی از ذوق لبت لاله صفت می شکفم گاهی از شوق قدت شمع صفت می کاهم

تا مگر سرو قدت سایه کشد بر سر ما سر قدم ساخته از راه دراز آمده‌ایم

سرو من گر نسبت قدت به نیشکر کنند نیشکر را در زبان شیرینی گفتار کو

شمشاد قدان جمله به بالای تو نازند سروی چو قدت گلشن ایّام ندارد

گفتمش سرو قدت رفت ز آغوشم حیف گفت بی جاست به تیری که شد از شست دریغ

در هوای نخل قدت می تپد در خون دلم همچو مرغ بسمل از کوتاهی پروازها

جلوه کردی با قد رعنا و کشتی خلق را ای جهانی کشته قدت چه رعنائی است این

نه زیباست با قامتت شاخ طوبی نه لایق بسرو قدت نخل باسق

از قدم تا سر این همه دل چیست گرنه قدت صنوبر آمده است