فر و شکوه

به پای اسب جلالش تو پیل گردون مور به جنب فر و شکوه تو کوه آهن کاه

سراسر جمال است و فر و شکوه بر آن هیچ آهو پدیدار نیست

چون به معراج یقین می رفت با فر و شکوه جبرییلش در ره تعظیم، چاکر آفرید

یمن لقا و ناصیتش منقطع مباد فر و شکوه طلعت او مستدام باد

شوکتشان بخشد و فر و شکوه سازدشان سرور چندین گروه

حسن تو را، آفتاب و ماه ندارد فر و شکوه تو پادشاه ندارد

بر قله کوه یافتندش با فر و شکوه یافتندش

به جان سرافراز پاکان خویش به فر و شکوه نیاکان خویش

خواهی اگر این ملک باز بیند آن فر و شکوه و بزرگواری

آن فر و شکوه کبریاییت چه شد؟ آن لاف خدیوی و خداییت چه شد؟