غنچه دل

بس غنچه دل را که کند چاک به هر سو آن گل که به نوروز جوانی چمنی شد

یک جهان نو‌بهار اگر آید نشکفد بی تو غنچه دل عیش

سرو شرمنده شود گر تو به بستان به خرامی غنچه دل تنگ شود گر به تکلم، تو بیایی

چون غنچه دل بشکفت از بوی نسیم وصل خار غم هجران را از دیده روان بر کن

ای سرو، پای بستة سرو روان تو وی غنچه دل شکستة کنج دهان تو

شمس الحق تبریزی با غنچه دل گوید چون باز شود چشمت بیننده شوی با ما

آنکه چون گل نیست خندان از نسیم حب او باد او را غنچه دل غرق خون چون آبله

غم عالم فراوان است و من یک غنچه دل دارم چسان در شیشه ساعت کنم ریگ بیابان را؟

پژمرده غنچه دل پر خون ز مهرگان بنمای رخ به تازگی که تویی نو بهار ما

چو بالای سام نریمان بدید چو غنچه دل بسته در خون کشید