غرید

چو مهراس عادی چنان بنگرید ز جا جست و غرید و بر وی دوید

زهیر دلاور سنان را زدست بیافکند و غرید چون شیر مست

بگفت این و غرید آن کامگار چو شیر گرسنه که بیند شکار

گر نه ماه طربست این ز چه غرید همی دوش هر پاسی کوس ملک شیر شکر

بزد دست و غرید چون پیل مست غل و بند و زنجیر در هم شکست

به تنگ اندرش رفت و غرید سخت که لرزید کوه از غوش چون درخت

به نیرو ز چنگش برون کرد تیغ بیفکند و غرید چون تند میغ

چو دو آبگیرش پر از خون دو چشم مرا دید غرید و آمد به خشم

همی غرید چون ابر بهاران بسان قطره می زد تیر باران

ببستند دستش از آن دست جنگ ولی سام غرید همچون پلنگ