عیدگاه

در عیدگاه جلوة شمشیر ناز تو هر دم ز جسم خسته سری می‌کند وداع

وسیله شرف از عیدگاه او حجاج به قدس و کعبه فرستند فطر و اضحی را

در خفت و خیز مانده همه راه عیدگاه من گاه زو پیاده و گاهی برو سوار

تماشاگاه دل چشم سیاه است که هر زخم نگاهش عیدگاه است

دست نگاربسته سیمین بران کند در عیدگاه وصل، سبکتاز بوسه را

گفتم که رنجه شو به تماشای عیدگاه کامروز عید را رخ نیکوت در خور است

چرخ را باد مه عید خم آن ابرو عیدگاه و خور عرصه گه این درگاه

عالم چه دارد جز دهل از عیدگاه عقل کل؟ گردون چه دارد جز که که از خرمن افلاک من؟

بهار شد که ز خلوت صراحی و مینا روند از پی طاعت به عیدگاه چمن

چه قربانهای گلگون پوش دارد سرکوی محبت عیدگاه است