عنبرین

چه کند زبون شکاری، ز چنین شکارگاهی که خم کمند بوسد، لب عنبرین کمندان

عروس طبع من آن ماه عنبرین موسیت که هست باغ رخش لاله زار مردم چشم

دلی که بستهٔ آن زلف عنبرین گردید عجب نباشد اگر حال درهمی دارد

شراب مشک نفس خواه بر سرآتش ز دست آنکه سر زلف عنبرین دارد

به دست شانه مده زلف عنبرین بو را به خود دراز مگردان زبان بدگو را

بت عنبرین مو چو مه روی من ز مشکین قصب ساختش پیرهن

زنجیر عنبرین ز سر زلف ساخته گوئی که شور این دل شیدا شنیده بود

ای باد بهار عنبرین بوی در پای لطافت تو میرم

هر که را خال عنبرین باشد گر کند ناز، نازنین باشد

تا شد دلم شکسته آن زلف عنبرین برداشتم درست دل از عقل و جان و دین