عنا

هجرانش باره باره زمن برد خواب و خور من خیره خیره مانده ز دست عنا عیان

خشم ویست دوزخ و خشم ورا اثر بی حد عنا و کرم و فراوان غم و زحیر

بسان دوست که یابد وصال یار عزیز پس از فراق دراز و پس از عنا و عذاب

از عشق عنا یافتم از مهر الم از یار جفا دیدم و از دوست ستم

دلم به عشق تو در سختی و عنا خو کرد چنانکه آینه زنگ خورده اندر زنگ

نقلست که ازو پرسیدند که صفت مرید چیست گفت: مرید در رنج است ولکن آن سرور طلب است نه عنا وتعب.

ز وصلت تا جدا ماندم همیشه در عنا ماندم از آن دم کز تو واماندم شدم بیمار، دستم گیر

ز بس که دیدم رنج و عنا ز جور لئام ز بس که خوردم جام جفا ز دست فتن

شاها، درین میانه گهی چند بوده ام جفت بلا و رنج و قرین عنا و آز

به عوض نعمت از او شخص را عنا همراه به جای راحت ازاو روح را عذاب اجری