عصی

اولش این است که آدم به جنان چون ز عصی خستگی‌ای یافت چنان

گرد عصیانش به رخساره نشست پشت عهدش ز عصی خرد شکست

زخم عصی خورد بد انسان ز کمین کز فلک افتاد به سختی به زمین

روی ابو هریرة: قال قال رسول اللَّه (ص) من اطاعنی فقد اطاع اللَّه و من اطاع الامیر فقد اطاعنی، و من عصانی فقد عصی اللَّه و من عصی الامیر فقد عصانی.

«مضی ما مضی و استأنف الود بیننا» بفرمود تا ببدل آوازه «و عصی آدم ربه فغوی» منادی «ان‌الله اصطفی آدم» بعالم برآمد و دبدبه «ثم اجتبیه ربه فتاب عیه و هدی» در ملک و ملکوت افتاد.

بده شراب و مکن رم بخوان عصی آدم که لغزش از پی دل درمن و تو مادر زاست

از عصائی سنگ را زمزم کند گندمی تخم عصی آدم کند