عذاری

لبی پرخمر و چشمی پرخمار و قدی بیتاب و زلفی پرتاب، غره ای چون سیم خام و طره ای با هزار جیم و لام، عذاری چون بنفشه بر سوسن دمیده و عنکبوت عارضش مشک ختن بر برگ گل تنیده.

تا بوده ایم بی غم یازی نبوده ایم بی درد و داغ لاله عذاری نبوده ایم

ز بهر لیلی سیمین عذاری چو مجنونی چو مجنونی چو مجنون

هاتف سوخته را لاله‌ صفت در دل زار داغی از لاله عذاری است که گفتن نتوان

شاهدی شوخی شگرفی شکری شیرین لبی دلبری سنگین دلی سیمین عذاری داشتم

در عین تمامی بود آماده نقصان هر ساده عذاری که چو مه ساخته باشد

به دور چهره او آتشین عذاری نیست که همچو لاله گره نیست آه در جگرش

در سینه گر خارم خلد یا خارخارم در جگر حاشا که دل دیگر کنم با گل عذاری همچو تو

آب از دیده خورشید گشاید صائب در دل آیینه عذاری که نهان است مرا

چه افتادی به دستِ گل عذاری که خاری از تو در دامن نبستش