طپیده

ناگه فتاده دید جگر گوشۀ رسول نعشی بخون طپیده بمیدان کارزار

امروزکه زخم یافت مرهم زان جسم به خون طپیده یاد آر

واعظ سر بریده را بردند جسم در خون طپیده را بردند

دور از غبار کوی تو جویا ز جوش درد چون برگ گل به خون دل طپیده بود

یکی فتاده ز پا، با قدی، چو سرو روان یکی طپیده به خون با رخی، چو بدر منیر

که چون خود بسی دیده ام صد هزار طپیده چه فربه بخون، چه نزار!

تنها ز دل بخون تمنا طپیده ایم بیگانه را به راز تو محرم نکرده ایم

در وصل ز بیم هجر گاهی در سینه اگر طپیده باشی

بدست تیغی چو برق رخشان بزیر رخشی چو رعد غران بگاه جولان ز هیبت او دل هزبران طپیده در بر

از کلّۀ شفق بدر آورد سر هلال چون کودکی طپیده بخون در کنار آب