شب خیز

بیا خواجو که با مرغان شب خیز نهادست از هوا جان در میان گل

در هوای گل روی تو بود خواجو را همنفس بلبل شب خیز خوش الحان همه شب

ای زاهد شب خیز مده دردسرِ ما کز یا رب تو خواب نیامد شب دوشم

جراحتهای مشتاقان شب خیز خراشیدم به نوک خامهٔ تیز

هر که او شب خیز باشد صبحگاه حق نگرداند دعای او تباه

شامی شب خیز بزم افروز رومی طلعتم حور آتس روی عنبر موی مشکین معجرم

عیاری ما را رسن دور است ازان کنگر، ولی این اشک شبرو را بگو، آن ناله شب خیز را

ز مظلوم شب خیز غافل مباش که او در سحرگاه زاری کند

چو روشن گشت روز آن شاه شب خیز ندید از تیره بختی گرد شبدیز

شام سعیدا صبح شد از پرتو یک جام می روزش نکو هرگز نشد آن زاهد شب خیز را