شاهبازان

نکنم رغبت دنیا که متاعیست قلیل شاهبازان بگه صید نگیرند مگس

اندرین دور که رفت از پی نان دین را آب شاهبازان چو شتر مرغ شدند آتش خوار

پادشاهان عرصه ملکوت شاهبازان قرب «اوادنا»

آشیان در بوم عشقش کن که پیش از رمز کن شاهبازان خرد را این تقاضا یافتم

کرده دلهای شاهبازان صید خال و خطت بدانه و دامی

بی‌نشانی همتان از هرچه‌گویی برترند منظر این شاهبازان یک نشیمن داشته‌ست

چه شکرهاست در این شهر که قانع شده‌اند شاهبازان طریقت به مقام مگسی

پی شاهبازان بساط است سنگ که بر سنگ رفتن کند تیز چنگ

دامگاه شاهبازان یقین دامگاه عقل و فضل خویش بین

صفیر شاهبازان کم شناسد که گوشش با طنین پشه خو کرد