سرخ بید

وز پی آنکه مزاجش نکند فاسد خون سرخ بید از همه اعضا بگشاید اکحل

از سرعت ترقی هر شاخ سرخ بید گویی که برق میجهد از ابر سبزه زار

چنان سرسبزی از دورش پدید است که گویی شعله شاخ سرخ بید است

شعله می لرزد ز غیرت همچو شاخ سرخ بید هر کجا در جلوه آید پیکر عریان ما

کشیده تیغ عصیان سرخ بید و شوخ می‌آید به خنده گل همی‌گرید مگر خونش همی‌جوشد

مژگان خون‌چکان من است این به گرد چشم یا سرخ بید هر طرفی بر کنار جوست

نشستند در سایه سرخ بید شده روشن از باده چشم امید

گر عود نه صندل سپید است با سرخ گل تو سرخ بید است

بره ای از آهوان مرتع جاهت حمل ترکه ای از سرخ بید روضه قهرت شهاب

یکی خرگه از شوشهٔ سرخ بید در آن خرگه افشانده خاک سپید