سخت جانی

بود از سخت جانی سنگ فرسای به پرکاری سبک دست و سبک پای

ساغر دل از نگاهی چشمه سیماب شد بعد از این در عشق لاف سخت جانی مشکل است

بگذر از آزار من، کز سخت جانی کرده‌ام زیر تیغ انگشت زنهاری مکرر تیغ را

می کنم از نامه و پیغام، اظهار حیات سخت جانی کرد آخر شرمسار او مرا

دو سه افسرده را به گرمی کش سخت جانی دورا به نرمی کش

ز سخت جانی آیینه حیرتی دارم که تاب جلوهٔ آن یار مهربان دارد

سینه ها را می کند گنجینه گوهر چو کوه زیر تیغ از سخت جانی پا به دامان داشتن

بسوخت گرمی خونم چو آه تیرش را ز سخت جانی من اره گشت شمشیرش

وحشی ببین اندوه دل وز سخت جانی دم مزن کز هم بپاشد کوه را اندوه جان فرسای تو

چون جرس عمری تپیدیم وز هم نگداختیم سخت جانی چند نالد بر دل بی‌درد ما