سایه گستر

دست حفظش سایه گستر گشت تا بر روی بحر جمع شد از بس دل دریا ز آشوب جهان

آن همانی که سایه گستر ماست بال نگشود از آشیانه هنوز

برون از خاک در محشر چو سرو آزاد می آید به خاک هر که سرو قامت او سایه گستر شد

کجا ای درخت تناور شدی؟ به سر بر که را سایه گستر شدی؟

در ظل او گریز که عنقای همتش بر باز زر جناح فلک سایه گستر است

چو بال پری بر بساط سلیمان بر آفاق شد سایه گستر شکوفه

گردد چو سایه گستر زاقصای باختر در زیر سایه تا به حد خاور آورد

که گردد سایه گستر نخل آمال گشاید پر، همای اوج اقبال

فرود پایه ی ایوان سایه گستر اوست که برتر است ز ادراک و وهم و عقل و خیال

عالمی سر در هوا از انتظارت گشته اند سایه گستر تا کجا همچون هما خواهی شدن؟