زلفت

سر زلفت به جز دست تو حیفست لب لعلت به بوس جز تو افسوس

روز رخسار تو شد در شب زلفت پیدا صبحدم فاتحه‌ای خواند و بران روی دمید

جان به بوی وصل زلفت می دهم لیکن عجب گر بدست آید به صد جان آنچنان عمر طویل

که می‌داند که آن زنجیر زلفت چگونه عقل مجنون می‌نماید

چو زلفت گر برآرم سر به سودایت، عجب نبود چه باشد با کمند شیرگیری صید آهویی؟

دراز دستی زلفت نگر که «ترکی» را چنان گرفت که صیاد، صید صحرا را

حلقه زلفت به روی گرم عالم را گرفت خاتم دولت به این خوبی سلیمانی نداشت

دل که چون گونیست در میدان عشق آشفته حال گر بچوگان نسبت زلفت کند بیهوده گوست

تو را اقلیم زیبایی مسلم گشت و سلطانی که بر خورشید تابان زد چو زلفت سایبان ابرو

تا در سرِ زلفت خم و تاب افکندی این سوخته را دل به عذاب افکندی