ما و منی

مائیم که از ما و منی هیچ نماندست در عین بقائیم و منزه ز فنائیم

واصلم گردان ازین ما و منی تا یکی گردم درین سر بی تنی

از سرم بیرون کند ما و منی ما و من بی‌ما و من مستی کند

گر برون آیی ازین ما و منی هست مأوایت مقام ایمنی

احمقست و مردهٔ ما و منی کز غم فرعش فراغ اصل نی

در ارادت گر قدم خواهی نهاد دست از ما و منی اول بشو

ساقی ز روی ما و منی همچو آفتاب میگوید از کرم دو جهانرا که الصلاح

ملک حسن به دل بست بر اورنگ جلال بنگر اهرمنان ما و منی ساخته‌اند

عجب نیست در تو که ما و منی است که اصل سرشتت ز ما و منی است

بی من و مایی بود اقبال بخت عاشقان شد براه عشق او ما و منی ادبار ما