لعلم

لبت بدیدم و لعلم بیوفتاد از چشم سخن بگفتی و قیمت برفت لؤلؤ را

مرا گویی: دل از لعل تو خون شد چو لعلم را بدیدی حال چون شد؟

حقّه ی یاقوت لؤلؤ پوش گوهر پاش تو رسته ی لعلم ز چشم دُر نثار انداخته

به ملک و مال اگر کس کام دیدی ز لعلم کام خسرو جام دیدی

ببخش بر رخ چون کهربا و اشک چو لعلم از آن دو بُسَّد شیرین نصیبِ ما شکری کن

تو مرا خون دل به دیده کنی وز دو لعلم نمی دهی عنّاب

مخمور باده ی لب لعلم چه کم شود گر بشکنی ز نرگس مستت خمار ما

ز لعلم چاشنی جستی به بوسه نترسیدی دهانت را بسوزد؟

«خلیفهٔ جنید؛ اصلش از رودبار اصفهان. در شأن او جنید گفته: «ما رایت اجمع لعلم الشریعة و الطریقة و الحقیقة من ابی‌علی الرودباری» در سال ۳۲۲ وفات نموده.»

اگر صد بوسه لعلم پیشکش کرد ز مال خویشتن بخشید،خوش کرد

به می در ز لعلم حکایت کنید به مستی ز چشمم روایت کنید