لعل فام

کنون که باد خزان فرش لعل فام کشید خوش آنکه در صف مستان نشست و جام کشید

چون لعل آبدار ز چشمم نمی رود از جام لعل فام عقیق مذاب کو

ز آنش محک نهند حکیمان که مست را آید پدید گوهرش از لعل فام می

گرچه باشد بهار و باید خورد باده لعل فام درگلزار

در ته پای سرو می نشأه بلند می دهد ساقی سبز خوش بود باده لعل فام را

ز یاقوتِ یکپاره لعل فام درفشان یکی خانه آباد نام

ز جور دور دلم ساغری ست پرخوناب دوای او به می لعل فام خواهم کرد

شدند سوخته جانان امیدوار آن روز که داغ لاله به کف جام لعل فام گرفت

بوسه یی نیز گر برد فرمان زان لب لعل فام می خواهم

صف رندان صفای سینه را باز صفائی از شراب لعل فام است